EU strijdt tegen Hormoonvlees uit de VS !
Afgelopen week kwam in het nieuws dat de EU de onderhandelingen met de VS heeft afgerond over het verbod tegen in de VS geproduceerd rundvlees waarbij koeien zijn behandeld met hormonen. Deze praktijk is in de landbouw in de VS toegestaan, maar niet in de EU vanwege de risico’s voor de volksgezondheid . Resten van hormonen kunnen ook nog zitten in geconsumeerd vlees. De EU heeft hier al jaren geleden een conflict met de VS over gehad, maar heeft toch de volksgezondheid laten prevaleren boven economische belangen.
De VS hebben toen de EU aangeklaagd bij het WTO voor schending van internationale handelsovereenkomsten en belemmering van vrije handel. Het WTO heeft de VS in het gelijk gesteld en droeg de EU op om import-controles op te heffen en autoriseerde handelssancties van de VS tegen de EU ter waarde van 125 miljoen dollar toen de EU bleef weigeren.
Eenzelfde veroordeling heeft de EU ook gekregen bij importrestricties voor bananen en genetisch gemanipuleerd maïs.
Het orgaan van de WTO dat hierover gaat is het Dispute Settlement Body (DSB).
De DSB bestaat uit deskundigen die een geschil achter gesloten deuren behandelen. Als het DSB sancties oplegt kun je die alleen verwerpen als alle lidstaten tegen zijn , hetgeen feitelijk onmogelijk is bij een geschil tussen twee partijen. Het WTO heeft daarmee de macht gekregen via internationale GATT overeenkomsten vrijhandel als hoogste principe te laten prevaleren boven soevereine rechten van staten met betrekking tot milieuwetten, arbeidswetten, mensenrechtenbeleid en gezondheids-beleid. De WTO kan zelfs nationale wetgeving ongedaan maken.
De “national treatment clause” houdt in dat een land geen buitenlandse producten mag discrimineren om wat voor reden dan ook. Indien er schade zou optreden voor de volksgezondheid of het milieu dan moet een land dat wetenschappelijk hard maken.
In 1997 werd in OESO verband gesproken over een nieuwe concept overeenkomst over investeringen, de zogenaamde MAI (multilateral agreement on Investment).
Dit was een hernieuwde poging van het bedrijfsleven om de wereld naar zijn hand te zetten. Als de overeenkomst geaccepteerd zou worden zouden bedrijven dezelfde wettelijke status krijgen als nationale staten.
Dankzij twee oplettende Canadese activisten (Tony Clarke en Maude Barlow) werd de concepttekst onderschept en publiek gemaakt. De algemene en politieke verontwaardiging was zo groot dat de tekst gelukkig snel van tafel is gehaald. Zie ook het boek “Blauw goud: de strijd tegen de privatisering van water door multinationals”, Lemniscaat 2003.
Sancties zijn nu vooral financieel van aard en daarom heeft de EU kunnen vasthouden aan haar principes. Boetes zijn echter op lange termijn wel effectief, dus de vraag is hoe lang de EU dit kan blijven volhouden. De EU heeft de VS in ruil daarvoor wel toestemming gegeven om meer hormoonvrij rundvlees naar Europa te exporteren.
Goed gedrag moet beloond worden!
