woensdag 1 april 2020

Mysteries van het leven.




We gaan naar het jaar 2000, wanneer professor Ignacio Pacheco een publicatie uitbrengt over zijn experimenten. Hij gebruikte gewoon zand , van een niet vervuild strand en verhitte dat tot het (witheet)  niveau van 1400 Celsius. Volgens de reguliere wetenschap vernietigd dit al het biologische leven, behalve bijzondere bacteriën die leven in vulkanen en nucleaire reactors. Daarna werd het zand in een steriele omgeving afgekoeld  en in een steriel testbuisje gedaan met gedistilleerd water en afgesloten.  Daarna werd de testbuis nog twee keer gesteriliseerd met een tussen liggende tijd van 24 uur, met de bedoeling om alle sporen en vegetatieve cellen te vernietigen.

Daarna ging  Pacheco de deeltjes bestuderen die op het oppervlak van het water dreven onder een microscoop. Tot zijn grote verrassing en verbazing  zag hij  een variëteit van verschillende structuren, die eruit zagen als complexe levende organismen want ze waren in staat tot groei, celdeling en ook bewogen ze zich in de vloeistof zoals hij met video vastlegde.  Hoewel hij niet heeft vastgesteld of deze organismen, die hij “bions” noemde ook DNA bevatte, is Pacheco ervan overtuigd dat het levende structuren zijn in meerdere betekenissen net als eenvoudige en complexe micro-organismen.  Gek genoeg ziet hij deze structuren niet ontstaan als de reageerbuis niet wordt gesteriliseerd. (Bron: David Wilcock “The synchronicity key” , hfst. 1 blz 9-15)

Het is kennelijk nodig dat er “zuivere” moleculen vereist zijn om deze structuren te laten ontstaan. Toch blijft de vraag waar hun DNA vandaan kwam, die aan de basis liggen van deze bion-structuren?

Wel blijkt daarmee dat het leven altijd weer kan ontstaan, ook in de meest extreme omgevingsomstandigheden!

 Het leven is onuitroeibaar

Ander wetenschappelijk onderzoek in de ruimte levert ook verrassende inzichten op.  De kosmische ruimte ziet er pikdonker uit en heeft een zeer lage ijskoude temperatuur . Samen zou je daarmee de conclusie trekken dat het een onleefbare, doodse omgeving is. Toch is dat juist niet waar. Stofdeeltjes in de ruimte zijn afkomstig van het oppervlak van sterren, planeten en asteroïden en worden meegenomen door zonnestromen of zonnewinden.  De stofdeeltjes die overal in de kosmos rondwarrelen blijken diepgevroren of gevriesdroogde bacteriën (micro-organismen) te zijn.  In die omstandigheden blijven ze als het ware “bewaard en geconserveerd ”. Komen die deeltjes dan later op een planeet terecht en komen ze in water en onder “normale” temperaturen  dan ontstaat het leven weer in deze micro-organismen.

 Daarmee zou je kunnen stellen dat iedere ster een bron is voor leven, ook al zijn de oppervlakte-temperaturen extreem hoog.  Dat ontdekten de Britse astronomen Fred Hoyle en Nalin Chandra al in 1980 en brachten dit nieuws in een lezing naar buiten. Toch lijkt de reguliere wetenschap er niks bijzonders aan te vinden , terwijl het toch verstrekkend is !

Onder gunstige omstandigheden komen die bacteriën weer tot leven ook na lange, lange tijd.  Het universum laat daarmee zien dat het dit “biologische leven” juist overal wil brengen en mogelijk wil maken . Het lijkt erop dat onzichtbare of verborgen micro- zwaartekrachtsgolven in de kosmos constant atomen en moleculen bij elkaar brengt om DNA te “maken”.


DNA begint als een kwantum golf.

In 2011 demonstreerde Nobelprijswinnaar Luc Montagnier dat DNA spontaan gevormd kan worden uit zuurstof en waterstof moleculen. Niets meer en niets minder. 
Uiteraard weten we inmiddels allemaal dat het DNA-molecuul de bouwsteen is van leven en hoe het zich vormt. Een streng DNA van een enkele cel bevat genoeg informatie om een heel organisme van miljarden cellen te kloonen.
 De moderne wetenschap beweert dat het DNA begint als golf en niet als molecuul. Deze golf bestaat als een patroon binnen de gehele kosmische ruimte. Volgens deze visie zijn we voortdurend omgeven door deze  pulserende golven van onzichtbare genetische informatie. Deze piepkleine DNA- vormende golven creëren micro-zwaartekrachtsgolven die zo atomen en moleculen aantrekken.

We vinden zelfs levende bacteriën zo’n drie kilometer onder het aardoppervlak en zelfs in kernenergie-reactoren, die de normaal levensdodende straling kennelijk kunnen omzetten in eigen “voedsel” om zich te vermenigvuldigen.

                      
Een wetenschapper die hierbij  ook genoemd moet worden is Dr. Sergey Leikin , die in 2008 verschillende type DNA  in zout water deed en voorzag van verschillende fluorescerende kleuren. De moleculen werden daarna bewust door elkaar geroerd als confetti.  Gek genoeg ontdekte Leikin dat de moleculen van hetzelfde DNA elkaar weer opzochten en samen clusterden. Uiteindelijk zag hij weer de oorspronkelijke groepjes DNA. De vraag is natuurlijk waardoor werd dit veroorzaakt? Door elektromagnetische pulsen of juist  zwaartekracht-golven? Verdere experimenten lieten uiteindelijk zien, dat het niet aan de elektromagnetische golven lag.  

Hij begon met een hermetisch afgesloten reageerbuisje met puur gesteriliseerd water .Vlak daarnaast zette hij een andere vergelijkbare reageerbuis dat wel kleine hoeveelheden  DNA bevatte.  Vervolgens elektrificeerde hij beide buisjes met een zwak 7 Hertz elektromagnetisch veld en wachtte af. Zo’n 18 uur later bleek dat kleine beetjes DNA zich hadden gevormd in de eerste, originele “lege” tube, waar alleen water in zuivere vorm in zat.
Zoals we weten bestaat water (H2O) uit twee zuurstof- en een waterstofmolecule.  Realiseer je daarbij dat het DNA molecuul veel en veel complexer  is dan dat van waterstof en zuurstof die veel eenvoudiger zijn.

Hiermee is alweer een stap naar het ontstaan van leven duidelijk gemaakt en dat is toch absoluut een baanbrekende ontdekking,  die echter in de gangbare  wetenschap bijna wordt stilgezwegen.   

 De evolutietheorie van Darwin, die beweert dat het leven zich “random” ontwikkeld heeft uit een enkele originele cel lijkt daarmee wel van tafel. 
Het hele universum is een levend organisme  en zodanig geprogrammeerd  om leven en organismen te laten ontstaan waar het maar kan.   


Lichtdeeltjes en DNA    

Wetenschappers hebben ook ontdekt dat DNA in staat is om fotonen , de kleinste hoeveelheden energie die overal in het universum zichtbaar licht voortbrengen, naar zich toe te trekken. Deze fotonen zijn essentieel voor een basis gezondheid  en het functioneren  van het DNA  en wordt gebruikt om informatie te zenden en te ontvangen door het hele lichaam. De Duitse dr Fritz-Albert Popp heeft deze fotonen bij de mens ontdekt, maar ook bij planten en dieren. Hij ontdekte ook dat het DNA-molecuul zelfs in staat is om zo’n duizend fotonen zelf op te slaan of vast te houden. Ze bewegen met de snelheid van het licht heen en weer binnen het molecuul, totdat ze gebruikt worden of nodig zijn.


Een hele trits van wetenschappelijke experimenten hebben  dit aangetoond. Een belangrijke onderzoeker was Dr. Peter Gariaev  die ontdekte dat een DNA-molecuul dat zich bevond in een kleine kwarts (bergkristal)-houder  alle fotonen uit de ruimte van het vertrek naar zich toe trok, waarmee het DNA-molecuul als het ware “oplicht” en de ruimte donkerder wordt. 
Dat is uitzonderlijk want we weten dat eigenlijk alleen zwaartekracht licht kan buigen, zoals we dat in het groot in een zwart gat in de ruimte zien.  DNA heeft dat vermogen tot micro-zwaartekrachtgolven kennelijk ook.      

Een nog grotere verrassing of raadsel ontstond toen Gariaev  het DNA uit de kwartshouder  haalde. Hij dacht dat het experiment daarmee voorbij was. Tot zijn grote verbazing zag hij echter door de microscoop dat de lichtdeeltjes of fotonen zich nog steeds bevonden en bewogen daar waar het DNA-molecuul was geweest. Er was kennelijk toch nog iets van een krachtenveld dat de fotonen  op hun plaats hield. Dit werd het “DNA-fantoomeffect” genoemd.  

Als hij er ijskoud vloeibaar stikstof op spoot dan verdwenen de fotonen direct. Maar na 6 tot 8 minuten nadat hij daarmee stopte kwamen de fotonen weer terug naar hun oude plek in de kwartshouder, zelfs na meerdere pogingen gebeurde dat nog dertig dagen lang. Dit kan niet door elektromagnetische golven ontstaan, niet door statische elektriciteit  en ook  niet door radiogolven of plasma. 
Alleen zwaartekracht kan dit en dus ontdekken we steeds meer van deze natuurkracht of verschijnsel. Zwaartekracht heeft op kwantum niveau een structuur die dertig dagen stand houdt op dezelfde plek ook zonder fysieke materie of deeltjes.  Zwaartekracht  is een kracht die het hele universum doordringt. 

Als zwaartekracht verborgen golven heeft die DNA laten ontstaan en DNA is de basis voor (intelligent) leven, dan moet  zwaartekracht zelf levend en intelligent zijn. 

Wilcock noemt zwaartekracht daarmee uiteindelijk het Source- Field , lees Bron – veld.  Dit onderzoek van Gariaev is ruim dertig jaar oud, maar geniet helaas nog steeds weinig bekendheid. Toch is het baanbrekend en opent een weg naar een nieuwe vorm van geneeskunde met behulp van energie-technologie of een energie-medicijn.  


DNA energetisch overdragen.
Er zijn experimenten gedaan waarbij bestaande plantenzaden getransformeerd konden worden in uitgestorven varianten, door ze eenvoudigweg te bestralen met een zwakke elektrostatische golf. Hierdoor ontstonden sterkere en sneller groeiende tarwesoorten. Het lijkt dus alsof er in de natuur een manier bestaat om het planten DNA weer te "repareren in de oorspronkelijke staat".

De Italiaanse wetenschapper Pier Luigi Ighina transformeerde “energetisch” een levende abrikozen boom in een appelboom en veroorzaakte daardoor dat de vruchten aan de takken in zestien dagen veranderden van abrikozen in appels. 
 Ighina stelde een rat bloot aan straling met daarin DNA informatie van een kat, waardoor bij de rat een katachtige staart begon te groeien in vier dagen.


Een Koreaanse wetenschapper Dr. Kangeng ontving een patentrecht voor een apparaat dat microgolven gebruikte om de DNA golf informatie van een eend in een zwangere moeder hen over te dragen.  Uit ruwweg 80% van de door de hen gelegde eieren kwamen half-eenden en half kuikens gekropen.


Dr Gariaev bestraalde salamander eieren  met een laag niveau laser  en scheen daarna dezelfde  laser op kikker-eieren. De kikker eieren transformeerden volledig  en uit de embryo’s groeiden uiteindelijk gezonde volwassen salamanders. Ook hun nakomelingen bleven salamanders.

Uit al deze experimenten wordt duidelijk dat gebundeld licht zoals lasers en/of elektromagnetische straling invloed uitoefent op het DNA, de bouwstenen  van het leven. Het kan dus het DNA veranderen en zelfs omvormen tot andere dier- of plantensoorten. Daarvoor hoeven we dus niet op microniveau in te grijpen in de DNA strengen zelf.

Ben je geïnteresseerd in nog meer wetenschappelijke doorbraken? Zie dan: 
https://welzijnengezondheid.blogspot.com/2019/05/het-mysterie-van-het-derde-oog.html
en
https://welzijnengezondheid.blogspot.com/2019/05/hebben-planten-een-zielenleven.html
en
https://welzijnengezondheid.blogspot.com/2019/04/climate-change-is-niet-alleen-een.html
en
https://welzijnengezondheid.blogspot.com/2019/04/pyramide-energieen-hebben.html
en
https://religieuze-ervaringen.blogspot.com/2020/08/de-bijzondere-vermogens-van-ons.html
en
https://religieuze-ervaringen.blogspot.com/2018/12/de-voorspellingen-van-david-wilcock.html


 In februari 2001 maakten twee  wetenschappelijke teams bekend dat ze het menselijk genoom , de hele DNA-keten hadden beschreven. Het bleken geen 100.000 tot 140.000 genen te bevatten zoals men eerst dacht , maar iets meer dan 30.000  . Dat is ongeveer het dubbele aantal van dat van de fruitvlieg. Gek genoeg was men verder zeer verbaasd dat het menselijk genoom maar weinig unieke genen had en in bij 99% identiek was aan het genoom van de chimpansee en 70% identiek met dat van een muis . 
Sterker nog, er waren "maar" 223 genen,  die alleen bij de mens voorkwamen en niet bij andere levenssoorten.  Een analyse naar deze kleine groep genen wees uit dat ze een rol speelden bij fysiologische en (cerebrale) hersen-functies specifiek bij mensen. 

Volgens onderzoeker Sitchin die zich baseert op Soemerische oeroude spijkerschriftteksten is de mens geschapen door de Elohim of Anunnaki die delen van het goddelijke, of beter buitenaardse DNA van de Anunnaki heeft gemengd met het DNA van de homo-erectus waaruit de Homo Sapiens = de mens is ontstaan. 
Vermoedelijk zijn er stoffelijke overschotten van deze Anunnaki gevonden in de Koningsgraven in de oude stad UR (nu IRAK) van 4.500 jaar geleden. DNA-onderzoek zou dan kunnen aantonen waarin de huidige mens verschilt van deze "goddelijke" Anunnaki met wel een menselijk lichaam, maar heel uitgesproken langgerekte hoofden/schedels. Die mummie's bekend onder de naam "Queen Puabi" en "Prince Meskalaindug" worden bewaard in het nationaal historisch museum in Londen. Dat vinden we allemaal beschreven in het laatste boek van Sitchin uit 2010 "There were giants upon the earth".             

Gepost door op